Somdip

Í þessum rituðu orðum liggur lítill maður sofandi í rúminu okkar og sýgur puttann sinn. Að baki er einn stærsti og hugsanlega erfiðasti dagurinn í lífi hans og hann hefur staðið sig eins og lítil hetja. Það reynir heldur betur á svona smáfólk þegar það er rifið úr sínu umhverfi, þar sem hann er búinn að vera í ca. 15 mánuði, og skellt í fangið á ókunnugu fólki.

Eftir að hafa hvílst um stund á hótelinu eftir siglinguna með Anup lögðum við af stað á barnaheimilið. Við vorum með bílstjórann hans Anup og hann vissi svona nokkurn veginn hvar þetta væri. Anju tók á móti okkur í húsnæðinu þar sem skrifstofurnar eru og þar eru einnig þau börn sem eru að verða tilbúin til að fara til foreldra sinna ásamt nokkrum litlum krílum. Eftir að hafa farið með henni í gegnum öll pappírsmál fórum við inn í herbergið þar sem Somdip var. Hann lá í vöggunni sinn ásamt Irani og Iman, hinum krílunum sem eru að koma til Íslands. Hann var ósköp rólegur, enda kominn tími á miðdegislúrinn hans. Við tókum nokkrar myndir þarna og spjölluðum við Anju og fengum að vita margt um Somdip, hvað hann borðar (og samkvæmt þeim er hann algert matargat), hvernig karakter er hann...."Very naughty" sagði Anju ;) Það var tilfinningaþrungin stund að kveðja með Somdip í fanginu...það var augljóst á fóstrunum, sérstaklega einni, að þær áttu eftir að sjá á eftir honum. Og hvernig þakkar maður þessum konum fyrir að hafa séð um barnið okkar í alla þessa mánuði? Fyrir að hafa ekki einungis fætt hann og klætt heldur líka gefið honum ást og umhyggju...Það eina sem við gátum gert var að segja thank you...og reyna að setja okkar einlæga þakklæti í þessi tvö orð...



Somdip var rólegur (sennilega stjarfur) á leiðinni á hótelið, og steinsofnaði í bílnum (alveg eins og stóri bróðir). Hann svaf svo í ca. 2 tíma eftir að við komum á hótelið og við lögðum okkur aðeins með honum. En þegar hann vaknaði kom áfallið hjá honum og hann var mjög aumur. Það er ekki hægt að lýsa því hversu erfitt það er sjá hann svona sorgmæddan og geta lítið gert. Við vitum að þetta tekur tíma...með tíð og tíma mun hann sjá að við erum ekki svo slæm ;) Jæja við náðum nú loks að róa hann með því að gefa honum að borða...sennilega er leiðin að hjarta svona matargata í gegnum magann ;) Hann borðaði vel og drakk pelann sinn og eftir það var hann nokkuð kátur. Hann sat í rúminu sínu og lék með dót...og við fengum meira að segja smá bros hér og þar. Eftir þetta hefur hann verið svona bæði og...gleymir sér í smástund en grætur inn á milli...og rígheldur í naghringinn sem hann fékk með sér af barnaheimilinu.



Nú vonum við að nóttin verði góð og hann vakni öllu sáttari við hina nýju foreldra sína :)

Bestu kveðjur frá Kolkata...og takk fyrir allar hlýju kveðjurnar :*

p.s. reynum að setja fleiri myndir inn á myndasíðuna á eftir